“Ik ben in het mortuarium geweest”. Zo vertelde ik even tussen neus en lippen door tijdens het diner bij mijn ouders. Mijn moeder haar ogen werden groot, zoals alleen mijn moeder kan, en mijn vader tikte nog even zijn laatste slok wijn weg. “Jij blijft ons verrassen”. Ik had het namelijk nooit zo op de dood. (Wie wel?!)
een flipperkast waarbij de dood het balletje was
Al vrij jong kwam ik in aanraking met de dood. Een vriendinnetje van mij overleed toen ik 12 jaar was. In de jaren daarna was ik een soort flipperkast waarbij de dood het balletje was. Zo waren er momenten waarop ik helemaal op papier had staan hoe mijn uitvaart eruit zou moeten zien. Van kleur kist, auto, bloemen tot de muziek. Dit was ook afhankelijk van de manier waarop ik zou komen te overlijden. Een witte kist en bloemen als ik door ouderdom zou overlijden, een zwarte kist en zwarte auto als ik vroegtijdig zou komen te overlijden. Ik omarmde de dood. Op andere momenten barstte ik in huilen uit bij het zien van een rouwauto of van een begrafenisscene op televisie. Raakte ik van slag bij het horen van “unbreak my heart” van Tony Braxton of “de waarheid” van Marco Borsato. Ik haatte de dood. Om vervolgens tot rust te komen bij haar graf waar ik nog altijd twee keer per jaar naar toe ga. Over haar praten vond ik altijd moeilijk en bij iedere belangrijke gebeurtenis dacht ik: dit heeft zij nooit mee kunnen maken. Uiteraard was dit niet het enige overlijden wat ik van dichtbij mee maakte. Maar wel mijn eerste en eentje die mij voor de rest van mijn leven bij zou blijven. Het tot rust komen op een begraafplaats heb ik voortgezet. Zo plak ik er altijd een wandeling over de begraafplaats aan vast na een bezoek aan haar graf, ga ik graag kijken bij bijzondere begraafplaatsen ook in het buitenland.
Dit is iets voor mij!
Toen ik tijdens mijn opleiding aan de fotoschool een artikel las over afscheidsfotografie wist ik het: dit is iets voor mij! Voor mijn afstudeeropdracht mochten wij een onderwerp naar keuze kiezen en een concept verzinnen. Iets binnen de uitvaartbranche leek mij mooi en een opstap naar uitvaartfotografie. Hans Meijerink stond open voor een gesprek en raakte erg enthousiast over mijn idee om de werkzaamheden van een uitvaartverzorger in beeld te brengen. Nu was het enkel wachten op een overlijden waarbij de familie toestemming zou geven voor het fotograferen hiervan. Tot Hans mij belde en vertelde dat wij iemand mochten ophalen bij het mortuarium. Mortuarium, daar had ik nog niet aan gedacht.
zou het echt zo zijn?
Dat wat ik zo snel kon verzinnen was het mortuarium van CSI. Zou het echt zo zijn? Ik mocht naar het uitvaartcentrum komen wanneer meneer daar was aangekomen. Maar voor het verhaal zou het mortuarium het beste begin zijn. En dus zouden wij daar afspreken. Veel te vroeg mocht ik plaats nemen in de wachtruimte. De steriele geur, de gedachten die mijn hoofd vulden en de zenuwen deden een kopje koffie afslaan en vragen om een glaasje water. Veilig naast een prullenbak, voor het geval dat… Er lag nog iemand in de ruimte maar als ik dat niet erg vond dan mocht ik alvast binnenkomen. Tuurlijk vond ik dat niet erg! (bluf). De medewerker ging een gesprek aan en liet mij op mijn gemak voelen. Hans kwam binnen, verrast dat ik er al was. “Klaar voor?” Zeker! De koeling ging open, en ik maakte deze foto. Het werd het begin van mijn serie, waar ik mee slaagde en wat het begin werd van mijzelf als afscheidsfotograaf. Misschien heb ik toch wel wat met de dood……
Mocht je nieuwsgierig zijn naar de serie met Hans Meijerink dan kan je die hier bekijken. Met de ervaring van nu weet ik dat de serie verre van compleet is. Misschien doe ik het ooit nog eens een keer over….
